کد مطلب:212701 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:50
خالد بن عبدالله قسری
علامه مامقانی گوید: خالد بن عبدالله قسری، مردی خبیث و پست فطرت و ملعونترین خلق خدا بود. [1] .
جد خالد، از یهودیان تیماء؛ پدرش در صفین جزء سپاه معاویه؛ و خود او از زجانب هشام بن عبدالملك مروان، حاكم عراقین بود. او مردی بد كیش، زندیق، و مخنث بوده، و به حكم «با علی كی شود مخنث دوست» لاجرم با جناب امیرالمؤمنین (ع)، بكله با رسول خدا (ص)، سخت دشمن بوده و بر منبر به امیرالمؤمنین ناسزا و كلمات زشت می گفت. [2] .
از «كامل مبرد» نقل شده كه خالد در ایام حكومتش، در عراق، در دوران خلافت هشام، علی (ع) را بر منبر لعن می كرد. [3] .
[ صفحه 194]
او مكرر می گفت كه اگر هشام، دستور دهد. كعبه را خراب كرده، سنگ هایش را یك یك از جای خود كنده، به شام حمل می نمایم. [4] .
خالد در زمان حكومتش، مسیحیان و زرتشتیان را بر مسلمین مسلط كرده بود و به آنان دستور داده بود كه مسلمین را بزنند. [5] .
در سال 120 هجری، هشام بن عبدالملك، او را عزل كرد، و یوسف بن عمر ثقفی را به جای وی نصب نمود. یوسف، خالد را زندانی ساخت، و تا اوایل خلافت ولید بن یزید بن عبدالملك در زندان بود، و در سال 125، یوسف بن عمر او را به طرز سختی به قتل رساند. [6] .
جد خالد، از یهودیان تیماء؛ پدرش در صفین جزء سپاه معاویه؛ و خود او از زجانب هشام بن عبدالملك مروان، حاكم عراقین بود. او مردی بد كیش، زندیق، و مخنث بوده، و به حكم «با علی كی شود مخنث دوست» لاجرم با جناب امیرالمؤمنین (ع)، بكله با رسول خدا (ص)، سخت دشمن بوده و بر منبر به امیرالمؤمنین ناسزا و كلمات زشت می گفت. [2] .
از «كامل مبرد» نقل شده كه خالد در ایام حكومتش، در عراق، در دوران خلافت هشام، علی (ع) را بر منبر لعن می كرد. [3] .
[ صفحه 194]
او مكرر می گفت كه اگر هشام، دستور دهد. كعبه را خراب كرده، سنگ هایش را یك یك از جای خود كنده، به شام حمل می نمایم. [4] .
خالد در زمان حكومتش، مسیحیان و زرتشتیان را بر مسلمین مسلط كرده بود و به آنان دستور داده بود كه مسلمین را بزنند. [5] .
در سال 120 هجری، هشام بن عبدالملك، او را عزل كرد، و یوسف بن عمر ثقفی را به جای وی نصب نمود. یوسف، خالد را زندانی ساخت، و تا اوایل خلافت ولید بن یزید بن عبدالملك در زندان بود، و در سال 125، یوسف بن عمر او را به طرز سختی به قتل رساند. [6] .
[1] تنقيح المقال، ج 1، ص 393، رديف 3590.
[2] سفينة البحار، ج 1، ص 406.
[3] شرح نهج البلاغه، ابن ابي الحديد، ج 4، ص 57.
[4] سفينة البحار، ج 1، ص 406.
[5] سفينة البحار، ج 1، ص 406.
[6] تتمة المنتهي، ص 93.